Bałwankowy bal. 

Hen tam w oddali, hen tam daleko,

może za górą, może za rzeką,

mieszka dziewczynka w chatce z drewienka,

i na śniegowe pola dziś zerka. 

W środku jest ciepło, nie marzną uszy,

a tuż za oknem, śnieżek wciąż prószy. 

Mruży Zosieńka oczka swe małe, 

a tam w oddali dziwy wspaniałe. 

Białe bałwanki tańczą radośnie, 

aż małej Zosi serduszko rośnie. 

Wciąż się kołyszą w płatkach śniegowych, 

śliczne bałwanki nie tracą głowy.

Cudnie wirują, tańczą do koła, 

a śnieżek pada, przyjaciół woła. 

Wszystkie zwierzęta z lasu tańcują,

 i z bałwankami dziś się radują.  

To bal jest śnieżny, to bal zimowy, 

który przyprawia o zawrót głowy. 

Śniegowe ludki Zosię wołają

 i do zabawy ją zapraszają.

Wołają cicho; "Zosiu kochana, 

zatańcz dziś z nami, zatańcz do rana". 

A Zosia chętnie by potańczyła,

 lecz nagła senność już ją zmorzyła. 

Uśmiech leciutki jest na jej twarzy,

i bałwankowy bal jej się marzy.